صدايم كن از آن ژرفاي بي رنگي در آن فهم نگاه تلخ مرا آواره مي كردي ولي تنها ... به زير خواب ترديدي كه از فرياد من آكنده مي گرديد پناه امن چشمانم حضور خيس باران بود كه از اندوه تو لبريز و سوزان بود ...

لاشم كه چه بيهوده ، چه فريادي صداقت رنگ بي رنگي قسم با كوله اي آكنده از اندوه و دلها ساده بشكسته مرا آزرده اين غمها و تنها اين سكوت است چار? درمان ...